Jerveproblematikken rullar vidare
Skjermleser
Denne siden har en skjermleser som leser opp teksten i artikkelen. Du kan styre skjermleseren med knappene.
Trykk på for å starte skjermleseren.
Trykk på for å pause skjermleseren.
Trykk på for å stoppe skjermleseren.
Trykk på for å lese denne informasjonen igjen.
Skjermleseren velger en tilgjengelig norske stemmer fra din nettleser.
Har du problemer eller innspill til skjermleseren, så meld det inn til avisens kundeservice.
Jerven er blitt noko nær ein føljetong her i Storfjordnytt. Det er ikkje få møte vi har vore på opp gjennom åra med jerv som tema. Svært lite, om noko, har kome ut av alle desse møta, sjølv om beitenæringa i årevis har sagt at tilhøva for næringa er ulevelege.
Dei siste åra, og spesielt i fjor, var tapstala for enkelte av bøndene i Valldal og Eidsdal store. Ikkje berre store, men gigantiske. Når kring 60 prosent av dyra som vert sleppte på beite ikkje kjem heim att, så er det, for å seie det forsiktig, alvorleg.
Gjennom Eidsdal og Valldal er det fylkesveg 63 som er «delelinja». Aust for vegen er det rovviltprioritert område, vest for vegen er det beitedyra som har prioritet. Problemet er berre at jerven bryr seg fint lite om kvar han kan og ikkje kan vere. Det blir litt som ein viss ubåtkaptein ein viss sketsj ein gong i tida så treffande sa det: «man kan ikke se den grense under vann»… Det er slik med jerven også, han går der han på ein enkel og grei måte finn mat. Om han er aust eller vest for fylkesvegen, spelar inga rolle for han, jerven veit ikkje om denne inndelinga. Dermed må det gjerast noko med områdeinndelinga. I tillegg må styresmaktene sørge for å på effektivt vis regulere bestanden slik at ein kjem ned på bestandsmålet som er sett. Viss ikkje, er det å frykte at det vert få beitedyr att i bygdene våre. Og mister vi beitenæringa, risikerer at folk flyttar herifrå. For slik det har vore, slik kan det rett og slett ikkje halde fram å vere.
